اثر درمانگری نمایش از طریق ورزش بر تخلیه و کنترل هیجان درونی فرد

پسیکودرام یکی از روش های تخلیه انرژی هیجانی و درونی فرد، و همچنین به عنوان یک روش علمی اثر درمانگری نمایش است. دکتر مورینو استفاده از نمایش را برای بهبود و درمان بیماران روانی را روان پسیکودرام نام نهاد و در سال 1921 میلادی در وین شروع به کارکرد. بیماران دکتر مورینو که هرکدام مشکلات روان شناختی منحصربه فردی را داشته اند و فقط برای درمان مراجعه کرده بودند در زمینه تئاتر هیچ گونه تبحری از خود نداشتند. دکتر مورینو بدون در نظر گرفتن متن خاص و فقط با در نظر گرفتن یک واقعه به روز که آن را از روزنامه ها استخراج می کرد می پرداخت. افراد در بروز دادن و برون ریزی مشکلات روانشناسی فردی خود از یک سو و از سوی دیگر چگونگی مشارکت خود آن ها در این راستا به تخلیه و پالایش روحی و روانی می پرداخت. که درنهایت به یک آرامش درونی منتهی می شد و رفته رفته بیمار به یک تعادل روحی روانی و جسمی می رسید. تمام افراد جامعه بشری در زندگی روزمره به خصوص در جامعه صنعتی و ماشینی با موانع و مشکلات خاص مواجه اند. بنابراین اثرات منفی و مخرب این مشکلات موانع و فشارهای عصبی بر روی تمام افراد جمعی جامعه را خواه و نا خواه در برمی گیرد. بنابراین برای تخلیه و کنترل فشارهای روحی و روانی افراد جامعه باید با روش هایی مختلف که یکی از آن ها پسیکودرام است توجه خاص و وافری شود. نتیجه ای که در تخلیه انرژی های مخرب و هیجانی تمام سنین افراد جامعه حاصل می گردد، رسیدن به آرامش و تعادل روحی روانی و جسمی است که در سایه این آرامش تنش های روانی و اجتماعی، جرم، بزهکاری و غیره جای خود را به انرژی های تحت کنترل هدف دار و سازنده می دهد بنابراین وسعت انرژی های سازنده نسبت به انرژی های مخرب افزایش داده خواهد شد و این حجم از انرژی های سازنده، جامعه را از ناهنجاری های اجتماعی و آسیب های ناشی از مسائل روحی و روانی که عامل بیماری مسری اجتماع است، غبارروبی و پاک سازی خواهد کرد و چه خدمتی می تواند شایسته تر و شیرین تر از خدمت به جامعه بشریت و همنوعان باشد. شاید مقدس بودن هنر به همین خدمت است، به خلق.